Γυρνώντας πίσω στο χρόνο!!!

Θέλω εδώ και πολύ καιρό να σας διηγηθώ κάτι για τη ζωή μας εδώ που με συγκινεί και με ευχαριστεί πολύ.... Είναι κάτι πολύ απλό -άλλωστε αυτά τα καθημερινά "μικρά" πράγματα δεν είναι που κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη;;; ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ- αλλά συνάμα και κάτι που έχει γίνει πλέον απαραίτητο στη ζωή μας και κυρίως των παιδιών....

 

Τι είναι αυτό;;; Η δυνατότητα που έχουν τα παιδιά μας να παίζουν δίχως φόβο στο δρόμο!!! Οι περισσότερες από εσάς είμαι σίγουρη πως θυμούνται ότι στα δικά μας παιδικά χρόνια, ειδικά αυτές που μέναμε Αθήνα, είχαμε αυτή τη δυνατότητα, ενώ τώρα αυτό ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.... Τώρα τα παιδιά μας κλείνονται σε πολυκατοικίες, παιδότοπους και στη καλύτερη σε παιδικές χαρές, αλλά αυτή την ανεμελιά του να τρέχεις, να πέφτεις, να χτυπάς στο δρόμο με του γείτονες δυστυχώς δεν την έχουν..

 

Εμείς ερχόμενοι εδώ, και αφού στερούμαστε επιλογών, σιγά σιγά, αρχίσαμε κάθε απόγευμα να παίρνουμε το σκύλο μας και να βγαίνουμε έξω στους δρόμους της ωραίας γειτονιάς μας, όπου είτε συναντάμε γειτονόπουλα και τα παιδιά τρέχουν, παίζουν, χοροπηδάνε, σκαρφαλώνουν, μοιράζονται τα παιχνίδια και τα ποδήλατα τους, ή αν δε βρίσκουμε κανένα, απλά περπατάμε καμιά ωρίτσα στους ήσυχους δρόμους, αναπνέουμε καθαρό αέρα, δε φοβόμαστε τα αυτοκίνητα γιατί πολύ απλά στη γειτονιά μας περνάνε σπάνια και προσέχουν, τα πεζοδρόμια είναι άδεια διότι το κάθε σπίτι έχει χώρο στάθμευσης, άρα το να δεις αυτοκίνητο έξω είναι εξαιρετικά σπάνιο. Περπατάμε όλοι μαζί χέρι χέρι και απολαμβάνουμε τη βόλτα μας πάντα με ένα ανάλαφρο δροσερό αεράκι και τα αστέρια να φωτίζουν τον ουρανό.. Εμένα αυτή η ώρα, που βλέπω τα παιδιά μου τόσο χαρούμενα είναι το πιο όμορφο κομμάτι της ημέρας μας!

 

Πρόσφατα σταθήκαμε και πολύ τυχεροί διότι στο διπλανό σπίτι μετακόμισε μια οικογένεια από της Φιλιππίνες με ένα αγοράκι ακριβώς στην ίδια ηλικία με τη Ρέα. Από τη πρώτη στιγμή επιδίωκε να παίζει μαζί της και πλέον είναι άτυπη συμφωνία η συνάντηση μας έξω. Αν κάποιο αργήσει να βγει τότε ο άλλος χτυπάει το κουδούνι και αποζητάει αυτή τη συντροφιά! Έχουν τόση πλάκα μαζί και ειδικά ο μικρός Τακίλα την έχει πατήσει με τη κόρη μου. Κάθε βράδυ μόλις είναι η ώρα να αποχωριστούν θέλει να τη συνοδεύει, κρατώντας της το χέρι μέχρι την εξώπορτα του σπιτιού μας και να της δίνει ένα γλυκό φιλάκι στο μάγουλο (είναι ένας μικρός gentleman). Έτσι δε και η δική μας ξινή δε θέλει τότε ο κακομοίρης λυπάται τόσο πολύ και το συζητάει για ώρα με τους δικούς του...

 

Μου θυμίζει τον εαυτό μου η φιλία τους γιατί και εγώ όλα μου τα παιδικά χρόνια τα θυμάμαι με μια φίλη που έμενε στο ακριβώς απέναντι σπίτι. Όλα τα κάναμε μαζί, σκανταλιές, παιχνίδια, βγαίναμε κάθε απόγευμα έξω και κάναμε ποδήλατο, τρέχαμε, παίζαμε με τα ζώα της γειτονιάς... ήταν τα πιο όμορφα και τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής μου και εκείνη η πιο αγαπημένη μου φίλη, η Κέλλυ μου... Ήταν και θα είναι για πάντα στη καρδιά μου η καλύτερη μου φίλη και ας μην είμαστε τόσο κοντά πια... Έτσι, βλέποντας τη κόρη μου, αλλά και το γιο μου να αποκτούν σιγά σιγά του δικούς τους φίλους το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συγκινούμαι και να προσπαθώ να τους ενισχύω αυτή τους την ανάγκη.. Άλλωστε η φιλία είναι από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στη ζωή μας......

 

Ερχόμενη εδώ βρήκα πιο πολλά αρνητικά παρά θετικά αλλά όσο περνάει ο καιρός και βλέπω ότι εδώ μπορεί να είναι "πίσω" σε χίλιαδυο, αλλά ορίσμένα είναι τελικά για καλύτερο.. Είναι ωραίο να μπορείς να παίζεις έξω με τους γείτονες, είναι ωραίο όλοι οι άνθρωποι να κοιτάνε τα παιδιά με τρυφερότητα και να τα χαιρετούν, είναι ωραίο η γειτόνισσα με την οποία έχεις ανταλλάξει 3-4 τυπικές κουβέντες να σε καλεί σπίτι της για φαγητό γιατι ξέρει ότι ο άντρας σου λείπει και είσαι μόνη..... Είναι ωραία που πολλά πράγματα παραμένουν ΑΓΝΑ, ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ....

 

 

Εμμανουέλα

 

 

Ελληνικά βιβλία για τα παιδιά μας - Προτάσεις και ιστοσελίδες

Καλησπέρα Ελληνίδες μανούλες,

 

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μια νεας θεματικής ενότητας που θα δημιουργηθεί στο blog μας, ενότητα για παιδικά βιβλία.

 

Η ιδέα ξεκίνησε από τη περασμένη βδομάδα που ένα πολύ αγαπημένο μέλος ανάρτησε δημοσίευση στην ομάδα μας σχετικά με ένα ελληνικό βιβλίο το οποίο είχε αγοράσει ("Γαλανόλευκη Σημαία" της Ματούλας Τολκα) και από εκεί και πέρα αρχίσαμε να προτείνουμε η μια στην άλλη διάφορα βιβλία και σχετικές ιστοσελίδες.

 

Είναι πολύ σημαντικό να βοηθάμε τα παιδιά μας να μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα καθώς και την ιστορία μας μέσα απο βιβλία, αφού διαβάζοντας εμπλουτίζεται το λεξιλόγιο τους, η φαντασία τους, διευκολύνετε η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και γενικότερα το διάβασμα μόνο θετικά έχει να προσφέρει στα παιδιά αλλά και τους ενήλικες.

 

Ζώντας στο εξωτερικό έχουμε ακόμα μεγαλύτερη θέληση να βρούμε όσο πιο πολλά και ωραία παιδικά βιβλία γίνεται, είτε σχετικά με την Ελλάδα, τη μυθολογία της κλπ αλλά και γενικότερα όμορφα παραμύθια που θα ταξιδέψουν τα μικρά μας στο κόσμο του βιβλίου και θα τα φέρνουν με ευχάριστο τρόπο σε επαφή με την γλώσσα μας. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να φτιάξω αυτή την ενότητα όπου σας παροτρύνω όλες να μας στέλνετε στο email  (greekmothersabroad@yahoo.com) προτάσεις βιβλίων, με όνομα συγγραφέα και εκδοτικό οίκο καθώς και άλλα site και blogs στα οποία μπορούμε να διαβάσουμε προτάσεις, νέες κυκλοφορίες κλπ. Φυσικά αν έχετε να προτείνετε κάποιο κάλό βιβλίο στα αγγλικά φυσικά και μας ενδιαφέρει.

 

Σήμερα λοιπόν θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις προτάσεις που έκαναν μέλη στην ομάδα μας:

 

1. Μια πολύ καλή ιστοσελίδα από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, είναι "Ο μικρός Αναγνώστης" http://www.mikrosanagnostis.gr ,  με παραμύθια, δραστηριότητες και ιστορίες για όλα στις ηλικίες. Μπορείτε να βρείτε νέες και παλιές κυκλοφορίες. Αρκετά απο αυτά μπορείτε να τα αναγνωσετε online εκεί που λέει " να σου πω μια ιστορία".

 

2. Όπως σας έγραψα και πιο πάνω, μια πρόταση βιβλίου είναι "Γαλανόλευκη Σημαία" της Ματούλας Τόλκα.

Περιγραφή: "Στα πολύ παλιά τα χρόνια, υπήρχε μια χώρα που μετά από πολλούς αγώνες κατάφερε να αποκτήσει την λευτεριά της. Θέλησε λοιπόν να φτιάξει την εθνική της σημαία. Πολλοί βάλθηκαν να κάνουν τη σημαία. Μια μικρή υφάντρα, έξυπνη και πολυτεχνίτισσα, σκέφτηκε: Αφού η σημαία θα ανεμίζει στο κοντάρι της, πρέπει το ύφασμα με το φύσημα του αγέρα να κάνει πτυχές. Να 'χει μια χάρη! Άρα, πρέπει το ύφασμα να 'ναι ανάλαφρο και μαλακό. Και τέτοιο ύφασμα είναι μόνο το μεταξωτό...Μια παρέα παιδιών μαθαίνει ένα παραμύθι και εκατό ιστορίες για τη γαλανόλευκη σημαία."

Ηλικία: 3-5 χρονών

 

 

 

 

3. "Ένα σκουλίκι με φτερά" της Λήδας Βαρβαρούση.

Περιγραφή: "Ένα σκουλήκι μια φορά, ζούσε μαζί με άλλα σκουλήκια μες στο χώμα, στα χαλίκια, μα είχε κάποια... διαφορά. Με τα σκουλήκια, τι να πει κανείς; Κάνουνε τους ευγενείς! Ανοίγουν τρύπες στα υπόγεια και λεν μεγάλα λόγια. Εδώ, να πως τη βγάζω, μια βόλτες κάνω, μια διαβάζω... και σκέφτομαι κάποτε να δω εκεί ψηλά τον ουρανό!!!"

Ηλικία: από 3,5

 

4. Αρκετές μανούλες μας σύστησαν τα βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά και είπαν οτι αρέσουν πολύ στα παιδιά τους, Ενδεικτικά μερικοί τίτλοι: "Η Πουπού και η Καρλότα", "Η Δόνα Τερηδόνα", "Το μυστικό της γαμήλιας τούρτας" και "Ποιος έκανε πιπί στο Μισισιπή".

5. "Ο Ρίκο κοκορίκο" της Σοφίας Μαντούβαλου.

Περιγραφή: "Το βιβλίο αυτό κρύβει ένα μυστικό. Το ξέρουν όλα τα παιδιά που έχουν έξυπνη καρδιά. Όταν η αγάπη κυβερνάει, η ξενοφοβία περνάει."

Ηλικία: 4-8 ετών

Θα σταμάτήσω για σήμερα, αλλά θα κοιτάξω να ανανεώνω τη λίστα μας όσο πιο συχνά γίνεται.

Εμμανουέλα




Αν έχεις και εσύ να μας προτείνεις βιβλίο, blog ή ιστοσελίδα σχετική περιμένουμε το email σου στο greekmothersabroad@yahoo.com.

 

 

 

Η ιστορία μιας μαμάς που μετανάστευσε στην Ολλανδία και είναι πολύ ευτυχισμένη!

Καλημέρα!

Θα σας πω και εγώ την ιστορία μου η όποια είναι πολύ διαφορετική από όσες έχω διαβάσει ως τώρα.

Με τον άνδρα μου γνωριστήκαμε μέσω Ιντερνετ. Αυτός Ολλανδία, εγώ Ελλάδα. Το κλίμα, η νοοτροπία, οι άνθρωποι στην Ελλάδα δε μου ταίριαζαν ποτέ. Από πάντα ήθελα να φύγω. Ίσως επειδή είμαι μισή Αγγλίδα, δε ξέρω. Πάντως το κουτσομπολιό, το να είναι ο καθένας μέσα στο τι κάνει και τι δε κάνει ο άλλος, να θέλουν να τα ξέρουν όλα, να κρίνουν τι φοράς, που πας, τι κάνεις, την κουτοπονηριά, κτλ, δε την άντεξα ποτέ μου. Για αυτό ίσως να μην είχα και φίλους εκτός από έναν παιδικό από το νηπιαγωγείο. Τέλος πάντων.

Ήρθε από την Ολλανδία να με δει, πήγα και εγώ, τρελός έρωτας, παντρευτήκαμε και έμεινα έγκυος. Όλη την εγκυμοσύνη την πέρασα στην Ελλάδα, επειδή οι γονείς μου φοβόταν το να είμαι μόνη μου σε άλλη χώρα, για κανέναν άλλο λόγο. Γεννήθηκε η κόρη μου και όταν ήταν 3 μηνών, φύγαμε για Ολλανδία. Ανυπομωνούσα, δε μπορούσα να περιμένω!

Ο άνδρας μου είχε φυσικά το εργένικο σπίτι που έμενε αλλά δεν ήταν αρκετά μεγάλο και για τους 3 μας. Στην Ολλανδία είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις σπίτι γιατί ο πληθυσμός αυξάνετε και το χώμα, η γη, δεν είναι κατάλληλα για χτίσιμο, μιας και η Ολλανδία ήταν θάλασσα και απλά αντλήσανε το νερό έξω για να την κάνουν κατοικίσημη, -το χώμα είναι μαλακό, σαν λάσπη- και τα μέρη που είναι καταλληλα για χτισιμο, σιγά σιγά τελειώνουν.

Με τα πολλά, βρήκαμε σπίτι αρκετά μεγάλο να μείνουμε. Σιγά σιγά, το διακοσμήσαμε και το επιπλώσαμε όπως θέλαμε, πλέον έχουμε ένα όμορφο σπίτι, με έναν μικρο κήπο, το οποίο υπεραγαπώ. Ο άνδρας μου δουλεύει και εγώ είμαι σπίτι προς το παρόν, τα βγάζουμε πέρα μια χαρά αλλά σιγά σιγά, θέλω να βρω και εγώ μια δουλειά γιατί θέλω να νιώσω ότι προσφέρω κάτι. Η κόρη μου μιλάει 3 γλώσσες, Ολλανδικά, Ελληνικά και Αγγλικά.

Για να μη παρεξηγηθώ: Δε λέω οτι η Ελλάδα είναι γεμάτη άσχημα πράγματα και ανθρώπους. Παντού υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους ταιριάζουμε και καταστάσεις που μας αρέσουν και που δε μας αρεσουν. Αυτο είναι πραγματικότητα σε όποια χώρα του πλανήτη και να είσαι. Εδώ, η κουλτούρα, η νοοτροπία των Ολλανδών και γενικά των Βορείων Ευρωπαίων, εμένα μου ταιριάζει πολύ σαν άνθρωπο και είμαι ευτυχισμένη. Είναι άνθρωποι που δε παραπονιούνται, που βοηθάνε αλλά μόνο εάν τους ζητηθεί, η έννοια "κουτσομπολιό" τουλάχιστον εδώ που είμαι εγώ, είναι ανύπαρκτη, είναι ανοιχτόμυαλοι στα πάντα (κατι που για μένα είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για να μπορέσω να κανω παρέα με κάποιον). Δε κρίνουν, δε τους ενδιαφέρει τι κάνεις στην καθημερινότητα σου αρκεί να μην τους επηρεάζει με κακό τρόπο.

Οι διαβάσεις στον δρόμο είναι σαν τοίχος για τα αυτοκίνητα, οι πεζοί έχουν πάντα προτεραιότητα στην διάβαση. Οι δρόμοι είναι μεγάλοι, δεν έχεις πουθενά κανένα πρόβλημα να κινηθείς με το καρότσι, οι άνθρωποι είναι υπομονετικοί, ευγενικοί. Ο κόσμος είναι έξω για βόλτα, για ψώνια ΟΤΙ καιρό και να έχει έξω, το οποιο είναι τέλειο! Όταν περπατάς στον δρομο, σε χαιρετάνε και ας είστε άγνωστοι.

Όσο για να το αν μου λείπει η Ελλάδα; Θα είμαι εντελώς ειλικρινής και θα πω οτι όχι. Δε μου λείπει. Εκτός από την οικογένεια μου, δε μου λειπει κανένας, δε μου λειπει η νοοτροπία, δε μου λείπουν οι συνήθειες των ανθρώπων εκεί, δε μου λείπει ο καιρός γιατί λατρεύω τον χειμώνα και το κρύο και δεν μ'άρεσε ποτέ η θάλασσα! Μπορώ να πω οτι η καλύτερη απόφαση της ζωής μου, ήταν που ήρθα εδω. Νιώθω καλά, νιώθω οτι εδω ανήκω, ότι εδώ είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Έχω κάνει φίλους, η κόρη μου είναι ευτυχισμένη και μεγαλώνει καλά, λατρεύω τον άνδρα μου.

Οι γονείς μου λένε οτι απαρνήθηκα την Ελλάδα. Όχι, καθόλου. Την Ελλάδα την αγαπάω και είμαι Ελληνίδα και πάντα την υπερασπίζομαι εαν ποτέ τύχει να ειπωθεί κάτι κακό μπροστά μου. Απλά δε ταιριάζω εκεί σαν άνθρωπος. Είναι τόσο απλό. Ταιριάζω εδώ σαν χαρακτήρας.

Τελευταία, μια συμβουλή, εαν μπορώ, στις κοπέλες που μετανάστευσαν ή σκέφτονται να μεταναστεύσουν: Μην απελπίζεστε. Πάντα στην αρχή είναι δύσκολα. Και εγώ, που ΗΘΕΛΑ να έρθω εδώ, στην αρχή, δεν ήξερα κανέναν. Ευτυχώς η πεθερά μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και με βοήθησε πολύ. Βγείτε έξω από το σπίτι, οτι θερμοκρασία και να έχει έξω, κάντε βόλτες, πηγαίνετε σε πάρκα, σε παιδικές χαρές, γραφτείτε σε κάποιο άθλημα που μπορείτε να κάνετε μαζί με τα παιδάκια σας, κολυμβητήριο, μαθήματα χορού, γυμναστήριο για μαμάδες και παιδάκια. Μη μένετε μέσα. Κάντε προσπάθεια να δείτε την αισιόδοξη και όμορφη πλευρά του θέματος - είστε σε μια άλλη χώρα, μάθετε την, πάρτε οτι μπορεί να σας δώσει, ενσωματωθείτε όσο μπορείτε. Η μιζέρια και η μοναξιά δε βοηθάει κανέναν. Καταλαβαίνω ότι μπορεί σε κάποιες να λείπει η Ελλάδα, οι φίλοι τους, οικογένεια κτλ και φυσικά δεν ειναι όλες οι μέρες ίδιες και καλές, αλλά όσο μπορείτε, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ και χαμόγελο.



Αν θέλετε να μοιραστείτε την ιστορία σας μαζί μας τη περιμένουμε στο greenmothersabroad@yahoo.com.

Mετανάστευση στην Ζάμπια - Μια ιστορία που μας δείχνει ότι τελικά άμα το θέλουμε όλα φτιάχνουνε!!!

Καλημέρα λοιπόν και από μένα,

Με λένε Μαρία και μένουμε στην Λουσάκα της Ζάμπιας τον τελευταίο 1,5 περίπου χρόνο... Από που να το πρωτοπιάσω το θέμα...

Ο άντρας μου τραπεζικός και εγώ ιδιωτική υπάλληλος σε μία Ελλάδα που η πτώση της φαινόταν μεγάλη και βίαιη. Πάντα υπήρχε η πρόσκληση από τους συγγενείς μου για να πάμε Ζάμπια αλλά ποτέ δεν το είχαμε σκεφτεί σοβαρά. Το παλεύαμε και το βασικό ήταν ότι ήμασταν μόνοι μας. Παιδί δεν υπήρχε ούτε καν σαν προοπτική... Ώσπου τον Σεπτέμβρη του 2010 ένα αστεράκι ήρθε να προστεθεί στον ουρανό μας! Ο Αντώνης πιστεύω πως υπήρξε ο καταλύτης σε αυτήν μας την απόφαση να έρθουμε Αφρική! Ένα μεσημέρι καθόμασταν με τον Σάββα και τρώγαμε και τον ρώτησα "Δηλαδή φεύγουμε...;;;". Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πως με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε "Δεν θες; Πάμε ρε μωρό μου....Να κάνουμε κάτι όχι για μας. Για τον Αντώνη!". Εκείνο το βράδυ πήρα την κουμπάρα μου τηλέφωνο και το μόνο που κατάφερα να της πω μέσα σε λυγμούς ήταν " Έχω ανάγκη να με ακούς να κλαίω.". Επί 15 λεπτά απλά με άκουγε να κλαίω... Το είχαμε πάρει λοιπόν απόφαση. Θα φεύγαμε από Ελλάδα και θα πηγαίναμε Ζάμπια. Εγώ, ο Σάββας και ο μόλις ενός έτους Αντώνης. Αποχαιρετώ λοιπόν μαμά με πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, γιαγιά και φίλους, όσους άντεξα να δω βέβαια γιατί ήξερα πως τους άφηνα πίσω να παλεύουν με θηρία... Αισθανόμουν σαν να ήταν κάποιος δικός μου στην εντατική και εγώ δεν μπορούσα να πάω να τον δω. Αισθανόμουν ότι λιποτακτούσα, ότι εγώ ήμουν η αδύναμη και όλοι οι υπόλοιποι οι δυνατοί...

1η Νοέμβρη φτάσαμε Ζάμπια. Με υποδέχτηκαν η θεία μου και ο άντρας μου που ήταν ήδη εκεί 3 μέρες πριν μια και είχαμε ακολουθήσει διαφορετικά δρομολόγια. Άλλη ιστορία το γιατί...Ας όψεται το σκυλί μας που δεν μπορούσε να ταξιδέψει με British Airways που ήταν και το πιο βολικό δρομολόγιο....! Και ξαφνικά είμαι με ένα μωρό, σε μία ξένη χώρα, χωρίς αμάξι, χωρίς δουλειά έτσι ως ώστε να μπορώ να ξεφεύγω, χωρίς φίλους και χωρίς πρόσβαση στο Ίντερνετ.... Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που μίλησα μέσω Skype με την φίλη μου στην Θεσσαλονίκη, ήθελα να αγκαλιάσω την οθόνη αλλά απλά την κοιτούσα και τα μάτια μου έτρεχαν.... Κάθε πρωί ήταν και ένας εφιάλτης. Άνοιγα την τηλεόραση στην ΕΡΤ WORLD και απλά άκουγα ελληνικά. Έβλεπα το ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ και ένιωθα έστω για λίγο πως ήμουν στο σπίτι μου στη Ρόδο, ότι μπορούσα να πάρω το αμάξι μου και να δω λίγη θάλασσα. Όλο το πρωινό έκλαιγα ακόμα και μπροστά στο παιδί μου και τα μεσημέρια που ερχόταν για λίγο ο Σάββας ενώ ήθελα να ξεσπάσω σε λυγμούς στην αγκαλιά του πιεζόμουν να μην το κάνω, προκειμένου να του δείξω ότι καλά κάναμε και ήρθαμε εδώ και πως δεν είμαι η αδύναμη Μαρία που όλοι ήθελαν να πιστεύουν. Με το που έφευγε για δουλειά, έπεφτα πάλι στα δίχτυα του ίδιου μου του εαυτού. Το βράδυ ξάπλωνα με το μικρό μου και έκλεινα τα μάτια. Ονειρευόμουν το δωμάτιο του στη Ρόδο. Με πόση λαχτάρα το είχα ετοιμάσει. Με πόση αγάπη το είχα στολίσει με μικρά πράγματα , δείγματα απύθμενης αγάπης... Και έτσι περνούσαν οι μέρες και οι μήνες. Με το να κλαίω και να προσπαθώ να συνηθίσω. Να συνηθίσω μία χώρα χωρίς (ήθελα εγώ να το βλέπω έτσι!) κουλτούρα, χωρίς πολιτισμό. Δεν ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει με αγγλική νοοτροπία, χωρίς ελληνική παιδεία, χωρίς δεσμούς ανάμεσα σε αυτόν και στις οικογένειες μας. Ένα Skype και ένας μήνας στην Ελλάδα πόσο κενό να καλύψουν όταν αυτό που ένιωθα εγώ ήταν ένα χάσμα; Μέσα σε όλα ήρθε να προστεθεί και μία κρίση στον γάμο μου τεραστίων διαστάσεων. Να προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια και λες και είχα μία πέτρα στα πόδια που όλο με τραβούσε προς τον βυθό. Όλοι καταλάβαιναν πως ήμουν ένα βήμα πριν την κατάθλιψη. Φίλοι της θείας μου, την έπιαναν να της μιλήσουν για μένα. "Πάντα θλιμμένη είναι η ανιψιά σου, πάντα με βουρκωμένα μάτια την βλέπουμε, πάντα μας μιλάει για την Ελλάδα..." Απλά μία μέρα σταμάτησα να χαιρετάω κόσμο. Αν δεν με έβλεπαν , δεν θα ήξεραν...

Ξεκίνησα να δουλεύω έστω για 3-4 ώρες την ημέρα και εκεί κάπως τα πράγματα ηρέμησαν. Για λίγο! Εκεί κάπου προστέθηκε το άγχος για ένα δεύτερο μωρό.... Ο Αντώνης θα ξεκινούσε σταθμό σε κάποια φάση , εγώ ήθελα δεύτερο μωρό. Και το ήθελα ΤΩΡΑ! Εκεί πάλι άρχισε το άγχος, η γκρίνια, οι απαιτήσεις και ο θυμός. Θύμωνα με τον άντρα μου, με τον εαυτό μου με την ζωή μου την ίδια. Άρχισα να απαιτώ από τους άλλους αυτά που έπρεπε να δώσω εγώ στον εαυτό μου. Φυσικά το δεύτερο παιδί δεν ήρθε ποτέ και ευτυχώς. Και κάπου εκεί άρχισα να τρώω...Λες και δεν είχα κάβα τα κιλά της εγκυμοσύνης. 20! Ζωή να χουν!!! Με ένα μίζερο σκεπτικό και με μία ακόμα πιο μίζερη συμπεριφορά απέναντι στον Σάββα αλλά και απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό περνούσαν οι μέρες. Άχρωμες, άσκοπες και αδιάφορες.

Η αλλαγή μέσα μου ήρθε με ένα ταξίδι στην Νότιο Αφρική, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Εγώ, ο Αντώνης μου , η θεία μου και τα ξαδέρφια μου. Δύο γυναίκες και 3 πιτσιρίκια σ' ένα ταξίδι για ψώνια! Τι καλύτερο! Γυρνούσαμε όλο το πρωινό και το βράδυ αράζαμε στο ξενοδοχείο.... Τα παιδιά να παίζουν μέσα στο δωμάτιο και εγώ με την θεία μου να πίνουμε το καφεδάκι μας, να βλέπουμε με την ησυχία μας αυτά που είχαμε ψωνίσει και να κουτσομπολεύουμε τους άντρες μας που είχαμε αφήσει πίσω να δουλεύουν! Εκεί ήταν που πήρα τις ανάποδες! Είμαι υγιής, έχω ένα υπέροχο παιδί και έναν ακόμα πιο υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου. Έχω επίσης την οικονομική δυνατότητα να πηγαίνω "τονωτικά" τριήμερα και να απολαμβάνω την παρέα του παιδιού μου. Απομάκρυναν από την σκέψη μου την επιθυμία ενός δεύτερου παιδιού γιατί συνειδητοποίησα πως από τη μία τα στερεότυπα του "μα με ένα θα μείνεις;;;" και από την άλλη η εξωτερική μου εμφάνιση που με έριχνε ψυχολογικά και αυτή, έπρεπε πια να ασχοληθώ λίγο ταυτόχρονα με το "μέσα" μου και με το "έξω" μου... Όλα τα άλλα μπορούσαν να περιμένουν. Γύρισα λοιπόν Λουσάκα. Ξεκίνησα εγώ δίαιτα και γυμναστήριο και ο Αντώνης σταθμό. Κατάλαβα πως είμαι τυχερή όχι γιατί έφυγα από την Ελλάδα και γλίτωσα όπως μου λένε κάποιοι. Αλλά γιατί βρήκα την ευκαιρία εδώ στην Αφρική να με μάθω. Να μάθω τα όρια και τις αντοχές μου, Να μάθω τι πραγματικά θέλω. Από τον εαυτό μου! Όχι από τους άλλους. Θέλω να σταματήσω να κλαίω τόσο πολύ. Ναι, μου λείπουν οι φίλες μου. Και η γιαγιά μου. Και η αδερφή μου. Και η μαμά μου. Αλλά είναι εκεί. Με περιμένουν. Σε δύο μήνες πάω Ελλάδα. Δεν νιώθω πια αυτή τη λαχτάρα να πάω. Ξέρω πως όταν προσγειωθώ στο Βενιζέλος δεν θα με κοιτάνε οι τουρίστες σαν αξιοθέατο όπως την πρώτη φορά που κόντεψα να πλημμυρίσω το αεροδρόμιο. Αυτή τη φορά θα απολαύσω περισσότερο τον ήλιο και την θάλασσα. Νησιώτισσα γαρ! Αυτή τη φορά θα περάσω ακόμα πιο όμορφα στην Ελλάδα. Θα πάω Αθήνα, Κρήτη, Θεσσαλονίκη και Ρόδο! Θα δω φίλους, συγγενείς και θα φάω παγωτό!

Θα γυρίσω όμως πάλι πίσω. Σε μία χώρα που με αγκάλιασε. Που έχει την δική της κουλτούρα και πολιτισμό. Σε μία χώρα που οι άνθρωποι χαμογελούν. Θα γυρίσω πίσω να ξαναρχίσω τις αγιογραφίες και το βιβλίο που ξεκίνησα να γράφω. Και όλα αυτά θα τα κάνω με πολλή αγάπη για τον εαυτό μου. Γιατί το μυστικό εκεί κρύβεται... Στην αγάπη που νιώθουμε για μας! Ξέρω πως σε κάποιες ακούγεται ουτοπικό και ακατόρθωτο αλλά αφού το μπόρεσα εγώ....γιατί όχι και εσείς; Ας είμαστε ευγνώμονες που είχαμε την επιλογή να βρεθούμε σε κάποιο άλλο μέρος της γης....Σε μία γη ζούμε όλοι, σε έναν κόσμο... η Ελλάδα είναι εκεί και μας περιμένει! Η Ελλάδα είναι μουσική, είναι ήλιος, είναι μυρωδιές , είναι ΦΩΣ...

Σας φιλώ!
Μαρία

Αν θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας και κάποιο δική σας ιστορία, στείλτε τη στο greekmotherabroad@yahoo.com

Μετανάστευση στη Νέα Υόρκη - Η ιστορία της Ράνιας

Η ιστορία μου, αρχίζει κάπου μέσα στον Μάιο του 97. Στα 17 γνώρισα τον Γιάννη, αυτός ήταν 18. Έρωτας από την πρώτη ματιά. Με τον που τον είδα. Ήξερα πως αυτός, είναι ο ένας.

Ο Γιάννης μεγάλωσε και γεννήθηκε στην Αμερική. Όταν ήταν 13 μετακόμισαν Ελλάδα. Τα είχαμε για ένα χρόνο, όταν μου είπε ότι θα επέστρεφε στην Αμερική για σπουδές, Δεν ήμουν καθόλου χαρούμενη, αλλά ήταν το μέλλον του, και δεν μπορείς να κόψεις τα φτερά κάποιου, που αρχίζει να πετάει. 6 χρόνια, είχαμε σχέση εξ αποστάσεως. Αυτά τα χρόνια, δεν ήταν καθόλου εύκολα. Εν τω μεταξύ είχα και τη μαμά μου άρρωστη. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο

Ο Γιάννης, τα πρώτα δύο χρόνια ερχόταν, Χριστούγεννα και καλοκαίρι. Μετά μόνο καλοκαίρι. Όταν ήταν η ώρα να γυρίσει πίσω. Ήταν σαν να μου έπαιρνε την καρδιά μου. Και την είχε μαζί του. Οι ώρες στο αεροδρόμιο ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Όταν ήμουν 19 η μανούλα μου, μας άφησε για την γειτονιά τον αγγέλων. Είχα τον Γιάννη μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ. Μπόρεσε και ήρθε για τον χρόνο. Και τότε μου λέει:  ''Σε αγαπάω πολύ, δεν θέλω να σε χάσω".

Κάναμε πρώτα πολιτικό γάμο εγώ, αυτός, ένας φίλος  και η φίλη μου η Ελένη στο δημαρχείο. Μετά που ήρθαν οι γονείς του κάναμε, και έναν αρραβώνα. Εμείς και εμείς. Και μετά έφυγα, άφησα όλους και όλα πίσω μου, και έφυγα. Αν το σκεφτόμουνα καλά, δεν θα έφευγα. Νοέμβριο όταν είχα έρθει, βροχές κακό, μούχλα χάλια, χάλια. Με το που βγήκα από το αεροπλάνο, ήθελα να ξαναμπώ και να γυρίσω πίσω.

Μου φαίνονταν όλα τόσο παράξενα, τα σπίτια ίδια. Για ένα μήνα χτυπούσα λάθος κουδούνι. Σε λάθος σπίτι, και κτίριο. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Αλλά ο θεός σου δίνει δύναμη. Εκεί που δεν το περιμένεις. Τίποτα δεν εύκολο, και τίποτα δεν χαρίζετε.

Έχω να πάω Ελλάδα 3 χρόνια και κάτι. Μου λείπει τόσο πολύ ο μπαμπάς μου και ο αδερφός μου.... Αλλά το μέλλον το δικό μου. Και τον παιδιών μου είναι εδώ. Η ξενιτιά δεν είναι εύκολο, πράγμα. Αλλά όλα γίνονται για κάποιο, λόγο.

 

Ράνια

 

 

Αν θέλεις να μοιραστείς και εσύ την ιστορία σου μαζί μας, στείλε μας email στο greekmothersabroad@yahoo.com

 

 

H Zωή μετανάστευσε στην Αμερική - Η ιστορία της!!!

Η δική μου ιστορία μετανάστευσης ξεκινάει κάπου το 2004 απρόσμενα. Γνώρισα τυχαία τον μετέπειτα σύζυγό μου εκείνο το καλοκαίρι  που είχε έρθει Ελλάδα να επισκεφθεί τους γονείς του (παρεμπιπτόντως οι οικογένειές μας μένουν στην ίδια πόλη και μάλιστα στον ίδιο δρόμο). Για να μη σας τα πολυλογώ, από εκείνο το καλοκαίρι ξεκινάει αρχικά μια σχέση εξ αποστάσεως. Στην πορεία και μετά από πολύ σκέψη, πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από τη δουλειά μου , να αφήσω πίσω την μητέρα μου, τον αδερφούλη μου, 3 υπέροχα ανήψια και φίλους καρδιακούς, και να ακολουθήσω την καρδιά μου για να είμαι μαζί του .Μετά από πολλές περιπέτειες λόγω βίζας και τον φόβο μιας πιθανής απέλασης αν στην τελική δεν αρέσει η φάτσα μου στον υπάλληλο του αεροδρομίου και δεν με αφήσει να μπω στη χώρα επειδή είχα ήδη ταξιδέψει πολλές φορές στο παρελθόν και είχα μείνει μεγάλα χρονικά διαστήματα με τουριστική βίζα, κατάφερα να μετακομίσω στην Αμερική.  Εκείνη την περίοδο και προτού μας χτυπήσει την πόρτα η οικονομική κρίση, είχαμε κάνει συμφωνία να επιστρέψουμε στην Ελλάδα κυρίως αν κάναμε κάποια στιγμή παιδιά. Η ιδέα του να μεγαλώσω «αμερικανάκια» με τρόμαζε. Με την προοπτική αυτή λοιπόν, ξεκίνησε ένα ολοκαίνουργιο κεφάλαιο ζωής.

Ενώ στο παρελθόν είχα ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, μόνο στην Αμερική ένιωσα για τα καλά τι σημαίνει ξενιτιά. Δυστυχώς η μεγάλη διαφορά ώρας  και η τεράστια χιλιομετρική απόσταση ξεθωριάζει την καθημερινή επαφή με τους καλούς σου φίλους και ακόμη με την ίδια σου την οικογένεια. Ενώ είχα συνηθίσει να δουλεύω πολύ και να περιστοιχίζομαι από αγαπημένα μου πρόσωπα καθημερινά,βρέθηκα σε ένα προάστιο όπου το πιο κοντινό σούπερ μάρκετ είναι 3 χιλιόμετρα,χωρίς αυτοκίνητο και το κυριότερο χωρίς φίλους.

Επειδή όλα μου τα χρόνια είχα μάθει να ασχολούμαι πάντα με κάτι, είτε αυτό είναι σπουδές είτε δουλειά, δεν είχα ιδέα πως να αξιοποιήσω τον υπερβολικά πολύ πλέον ελεύθερο χρόνο μου. Πέρασα στιγμές απίστευτης μοναξιάς, βαρεμάρας, ακόμη και απελπισίας μέχρι που ξύπνησα μια «ωραία πρωία» αποφασισμένη να πάρω τη κατάσταση στα χέρια μου. Άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ θέσεις εθελοντικής εργασίας, γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο, παρακολούθησα μαθήματα ισπανικών, ξεπέρασα την φοβία μου να οδηγώ στον αυτοκινητόδρομο και προσπάθησα να κάνω νέες γνωριμίες. Δυσκολεύτηκα αρκετά να κάνω φιλίες γιατί μου έλειπαν οι φίλοι μου στην Ελλάδα και όποιον κι αν γνώριζα τον συνέκρινα με φίλους που έχω στη ζωή μου πάνω από 15 χρόνια  και απογοητευόμουν. Με τον καιρό όμως κατάλαβα ότι μπορείς και σε μεγαλύτερη ηλικία να δεθείς με ανθρώπους σε έναν ξένο τόπο και να περάσεις μαζί τους πολύ όμορφες στιγμές.

Πλέον έχουν περάσει σχεδόν 7 χρόνια από τη μέρα που αποχαιρέτησα την Ελλαδίτσα μας και ενώ μου λείπει ώρες ώρες πολύ ο ελληνικός τρόπος ζωής  κι ο καταγάλανος ελληνικός ουρανός, μπορώ να πω ότι έχω προσαρμοστεί στη νέα μου ζωή και έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω και τυχερή που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί τουλάχιστον μπορώ πλέον να προσφέρω ένα καλύτερο μέλλον στους 2 γιους μου κι ας γκρινιάζω ώρες ώρες πως δεν έχουμε καμία απολύτως βοήθεια με τα παιδιά.

Περιττό να σας πω ότι κάθε καλοκαίρι που επιστρέφουμε από τις καθιερωμένες πια διακοπές μας στην Ελλάδα, με «παίρνουν ακόμη τα ζουμιά» γι’αυτό κι έχω απαγορέψει στους δικούς μου ανθρώπους που αφήνω πίσω να με αποχαιρετάνε...θέλω να πιστεύω ότι θα τους ξαναδώ αύριο πάλι κι όχι μετά από έναν ολόκληρο χρόνο...απλά παρακαλάω να είναι καλά στην υγεία τους και να ξανασμίξουμε το επόμενο καλοκαίρι σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Σίγουρα πάντα θα με πονάει η στιγμή αποχωρισμού όσα χρόνια κ αν περάσουν, και πάντα θα κουβαλάω την Ελλάδα μέσα μου. Από την άλλη όμως προσπαθώ να περνάω καλά την κάθε στιγμή στον τόπο αυτό που πλέον είναι και δικός μου τόπος εφόσον ο άνδρας μου και τα παιδιά μου είναι εδώ: άλλωστε δεν λένε  κάποιοι ότι «όπου γη και πατρίς»;

 Μαμά Ζωή

 

Αν θέλεις και εσύ να μοιραστείς μαζί μας την ιστορία σου στείλε μας email στο greekmothersabroad@yahoo.com

Μια ιστορία...όχι μετανάστευσης, αλλά μιας μανούλας που ο Ιταλός σύζυγος της πήρε τα παιδιά!

Θα προσπαθήσω να είμαι περιληπτική γιατί είμαι εξωτερικό 15 χρόνια και από τότε έχουν γίνει πάρα πολλά.....

Από μικρή είχα τρέλα με την Ιταλία, μου άρεσε οτιδήποτε ιταλικό, τραγούδια, φαγητά, τα πάντα.....το καλοκαίρι του '93 διακοπές στην Κεφαλλονιά και γνωρίζω έναν Ιταλό....δεν με τράβηξε η ομορφιά του, με τράβηξε το ότι διαφορετικός από τα αγόρια που έκανα τότε παρέα (ήμουν 15 χρονών), ήταν ρομαντικός και με έκανε και αισθανόμουν ωραία...κρατάμε αλληλογραφία για 4 χρόνια...ήμουν μικρή και δεν μπορούσα να πάω μόνη μου Ιταλία να τον δω...τελικά στα 19 μου ειδωθήκαμε 2 φορές και αποφασίσαμε να παντρευτούμε...έτσι στα ξαφνικά, εγώ δεν άκουγα κανέναν, άφησα την δουλειά μου - δούλευα σε ναυτιλιακή- άφησα την οικογένειά μου και τους φίλους μου και τον ακολούθησα πιστεύοντας στην αγάπη....

Μετά από ένα μήνα γάμου μένω έγκυος, ήμουν πολύ χαρούμενη όμως αρχίσανε αμέσως τα προβλήματα με την πεθερά μου.....κι εκείνος έπαιρνε πάντα το μέρος της και επαναλάμβανε σαν τον παπαγάλο ότι έλεγε εκείνη, κι εγώ μόνη μου εντελώς χωρίς την μανούλα μου, τις αδερφές μου και καμία απολύτως φίλη....γεννάω τον γιο μου, βγαίνει έξω από την αίθουσα τοκετού η μαία και αυτός δεν ήταν εκεί, είχε πάει βόλτα γιατί δεν μπορούσε να περιμένει!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Η μαία δίνει το παιδί στον πατέρα μου......δεν μου έφερε καν λουλούδια λέγοντάς μου πως μέσα στο δωμάτιο ήταν τόσα πολλά λουλούδια δεν θα μπορούσα να αναπνεύσω....

Από τότε αρχίσαμε να μαλώνουμε όλο και πιο πολύ και στους γονείς μου δεν έλεγα τίποτα γιατί εκείνοι από την αρχή μου λέγανε να μην φύγω και έπειτα ήταν μακρυά δεν ήθελα να τους ανησυχήσω.

Μετά από δυο χρόνια μένω έγκυος στην κόρη μου, καλύτερα να μην περιγράψω το πως έμεινα έγκυος....

Τις μέρες που ήταν να γεννήσω έρχονται Ιταλία οι γονείς μου. Η πεθερά μου λέει στον τότε άντρα μου να κοιμηθεί στο δικό της σπίτι γιατί στο δικό μας ήμασταν στενά, φυσικά ο μαμάκιας δέχεται. Την νύχτα στις 3 βλέπω αίμα, ξυπνάω τον πατέρα μου και παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι της πεθεράς μου και τι μου λέει? Τέτοια ώρα μας παίρνεις τηλέφωνο, νυχτιάτικα? και έπειτα λέει αύριο είναι Κυριακή τι πας να κάνεις στο νοσοκομείο? οι καλοί γιατροί έχουν ρεπό.....τελικά εγώ πάω νοσοκομείο με τον πατέρα μου, εκείνος ήρθε πολύ αργότερα....

Μετά από πολλά το 2006 χωρίζω.....τα παιδιά μένουν μαζί μου και εκείνος τα βλέπει 2 σαββατοκύριακα τον μήνα.

Να προσθέσω επίσης πως Ελλάδα τα καλοκαίρια πήγαινα εγώ με τα παιδιά, εκείνος δεν ήθελε να έρχεται, ήθελε να μαγειρεύω μόνο ιταλικά φαγητά και η πεθερά μου, μου έλεγε να μιλάω στα παιδιά αγγλικά και όχι ελληνικά γιατί τα αγγλικά είναι χρήσιμη γλώσσα!!!!

Εγώ αφοσιώνομαι στα παιδιά, τα πάω πάντα εγώ παντού, σχολείο, πισίνα, ράγκμπι, γιατρό κτλ. εκείνος παρότι του λέω ότι μπορεί να τα παίρνει όποτε θέλει, εξακολουθεί και τα παίρνει μόνο όταν είναι η σειρά του....μια φορά η κόρη μου έκανε ζωγραφιά για την γιορτή του πατέρα και ήθελε να του την δώσει αλλά ήταν πέμπτη και τον πήρα τηλέφωνο και μου λέει δεν είναι η σειρά μου.....

6 Απριλίου 2009, ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή την ημέρα.....3 την νύχτα σεισμός σχεδόν 6 ρίχτερ (έμενα l'aquila).....παίρνω τα παιδιά μόνη μου και βγαίνω στον δρόμο...δεν θυμάμαι πως βγήκαμε από το σπίτι...ήμουν στον τέταρτο όροφο...περνάμε όλη την νύχτα στον δρόμο χωρίς αυτοκίνητο με θερμοκρασία κάτω από το μηδέν.....εκείνος δεν πήρε καν ένα τηλέφωνο να μάθει αν τα παιδιά του ζουν...υπήρξαν πάνω από 300 νεκροί...ούτε ήρθε ήταν 1 χμ απόσταση....ήρθε ο πατέρας μου από Ελλάδα και μας πήρε και κάτσαμε εκεί 6 μήνες μέχρι που το κράτος μας έδωσε σπίτι αντισεισμικό...αυτό που μέναμε είχε καταστραφεί....εκείνος φυσικά στους 6 μήνες ούτε που ήρθε Ελλάδα να δει τα παιδιά!

Γυρίζοντας στην Ιταλία υπέφερα πολύ, είχα συνέχεια εφιάλτες, ζούσα συνέχεια την νύχτα του σεισμού.....................ξαφνικά γνωρίζω τον τωρινό σύντροφο μου, μετά από ένα χρόνο αποφασίζω να πάω με τα παιδιά μου στην πόλη του στην νότια Ιταλία.....εδώ μου αρέσει πολύ, μοιάζει αρκετά με την Ελλάδα....εκείνος με πάει αμέσως δικαστήριο ζητώντας την κηδεμονία των παιδιών....όλοι μου έλεγαν να είμαι ήσυχη γιατί τα παιδιά δεν τα παίρνουν ποτέ από την μάνα και κυρίως από μία μάνα που ζούσε γι'αυτά....είχα 'ένα σωρό μάρτυρες, ο δικαστής δεν άκουσε κανέναν από τους μάρτυρες, αποφάσισε πως τα παιδιά πρέπει να μείνουν με τον πατέρα τους στην πόλη που μεγάλωσαν γιατί εκεί μεγάλωσαν και εκεί είναι οι συγγενείς τους!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ!!!!!!!!!!!!!!!!! εγώ δηλαδή δεν είμαι κανείς??

Φυσικά κάναμε έφεση, μόνο που κάναμε την δίκη τον Ιούλιο του 2011 και ακόμη η απόφαση δεν έχει βγει και τα παιδιά μου που τα μεγάλωσα εγώ είναι μακριά μου 300 χμ....κ τώρα τα βλέπω εγώ στις διακοπές και τα σαββατοκύριακα.....είναι πολύ περίεργη αίσθηση και πολύ άσχημη.....κανείς δεν περίμενε κάτι τέτοιο, αφού ο ίδιος μου ο πατέρας μου λέει μήπως έγινε κάτι που δεν μου λες??? πως είναι δυνατόν και έδωσαν τα παιδιά σε αυτόν που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε???????? Τελικά το έμαθα πως είναι δυνατόν...εγώ είμαι η Ελληνίδα, η ξένη, δεν είχα γνωριμίες...εκείνος μάθαμε πως ήξερε τον δικαστή.....να πως είναι δυνατόν!!

 Εγώ με τον μέλλοντα άντρα μου αποκτήσαμε μωράκι αλλά δεν μπορώ να το χαρώ απόλυτα γιατί δεν είμαι ήρεμη, ελπίζω να τελειώσει γρήγορα αυτή η ιστορία γιατί έχω αρρωστήσει, ξεσπώ μαγειρεύοντας συνέχεια αλλά και τρώγοντας....αν είναι αλήθεια πώς όποιος κλαίει κάνει ωραία μάτια, τότε τα δικά μου είναι τα ομορφότερα......


Βασιλική Γαλανάκη

 

 

 

Αν θέλεις και εσύ να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μας στείλε τη με email στο greekmothersabroad@yahoo.com